ششصد و پنجاه و یک "آرامش"

جالبه از وقتی سر کار نمیرم آرامش بیشتری دارم، اما یه وقتایی که به اون لحظه ی تخمی فکر میکنم حرصم میگیره، حس میکنم باید انتقام بگیرم حتما، دلم نمیخواد در مورد این موضوع کوتاه بیام.... باید انتقام اینو بگیرم. بسه دیگه هرچقد آدم ساده بودم، بسه هرچقدر به عدل و کارما اعتقاد داشتم، به اینکه ادم باید با بقیه مهربون باشه تا باهاش مهربون باشن، به اینکه اگه خیرخواه باشی خیرخواهتن، اگه رفتارت درست و انسانی باشه باهات رفتار انسانی دارن. اصلا و ابدا قرار نیست اینجوری باشه. برای همین انتقام این رفتارشونو حتما میگیرم.

اما جدا از این، خیلی آرامش دارم وقتی اون فشار کاری روم نیست، وقتی مجبور نیستم جور ۴ تا بیسواد رانتی رو بکشم، وقتی مجبور نیستم براشون کوچکترین مسائلو توضیح بدم!

امیدوارم س برگرده، حس قدرت میگیرم اینطوری